عضو هیات مدیره انجمن مددکاران اجتماعی ایران با بیان اینکه بی‌خانمانی فقط نداشتن سقف یا به اصطلاح، «بی‌خانمانی مطلق» نیست بلکه مسکن باید حداقل استاندارد یک خانه را که از قبل آن، آسایش، امنیت، سلامت و کرامت انسان‌ها تأمین شود را داشته باشد، گفت: این در حالیست که در بهترین حالت در ایران بی‌خانمان‌ها با مقوله‌های متفاوت و گاهی نامفهوم مانند «معتاد متجاهر»، ولگرد یا متکدی بازشناسی شده‌اند، اما در واقعیت باید برای بی‌خانمانی پوشه جدیدی باز کرد.
عباس‌علی یزدانی در گفت‌وگو با خبرنگاران ، با اشاره به روز جهانی بی‌خانمان‌ها و با بیان اینکه از چندسال قبل، برخی سازمان‌های غیردولتی فعال در حمایت از افراد بی‌خانمان، به صورت غیررسمی روز ۱۰ اکتبر را به عنوان روز بی‌خانمان‌ها در نظر گرفته و به صورت محدود برای آن طرح‌های یادبود طراحی می‌کردند، اظهار کرد: از سال ۲۰۱۹ اما، این موضوع در سازمان ملل متحد و صندوق‌های مرتبط با آن از جمله صندوق اسکان (هبیتات) و دپارتمان امور اقتصادی و اجتماعی به صورت جدی مطرح شد و سال گذشته سازمان ملل اولین واکنش مهم خود به موضوع بی‌خانمانی را در قالب بیانیه و ارائه گزارش گزارشگر ویژه مسکن نشان داد و به این ترتیب بی‌خانمانی در مجامع مختلف اهمیت بیشتری پیدا کرد.
وی با بیان اینکه بی‌خانمانی موضوعی جهان شمول است و به ویژه در جوامع شهری به مسئله‌ای اجتماعی پرحاشیه تبدیل شده است و بنابراین، این نامگذاری کاملا قابل انتظار و معقول بود، گفت: براساس گزارش گزارشگر ویژه مسکن سازمان ملل در سال ۲۰۲۰ حدود یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون نفر از افراد جهان از حداقل استاندارد مسکن محروم‌اند و ۱۵۰ میلیون نفر در جهان به صورت مطلق بی‌خانمان (بدون سقف) هستند. بیش از ۸۰ میلیون نفر از سرزمین‌های خود آواره شده‌اند و نیز میلیون‌ها نفر دیگر به دلیل ضعف ساز و کارهای شناسایی یا عدم توجه حکومت‌ها به این پدیده از این لیست بیرون مانده‌اند و با وجود همه اینها طبیعی است که سازمان‌های بشردوستانه، پوشه جداگانه‌ای برای آن باز کنند.
یزدانی معتقد است که در ایران هنوز موضوع بی‌خانمانی به عنوان مسئله‌ای اجتماعی پذیرفته نشده و شاید در تصور مسئولان، تعداد افراد بی‌خانمان ایران به حدنصاب برای رسیدگی نرسیده است؛ اما باید توجه کرد تا همانگونه که در اصل ۳۱ قانون اساسی نیز ذکر شده، حق مسکن از حقوق اساسی همه افراد و خانواده‌ها است و برخورداری از مسکن یکی از ارکان اساسی تحقق حداقل کیفیت زندگی انسان‌هاست که در بسیاری از بیانیه‌ها از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر به صراحت از اهمیت آن و لزوم تلاش دولت‌ها برای تأمین مسکن در شأن افراد و خانواده‌ها بحث شده است.
